Већ неко време има обичај да након дужих разговора унутар својих неколико зидова широм отвара прозоре да би ружне мисли напустиле просторију. Не воли задах испразних људи и њихових прича. Ретко јој ко прија. Каже, то ваљда долази са годинама. Негде након једанаест сати почиње њен дан. Телефон звони већ добрих пола сата, али је се ни то не тиче.
– „Жива сам и данас, што ме давиш?“
Поклапа слушалицу телефона из прошлог века; зна се да са њом нема дужег разговора пре испијања кафе.… [ЧИТАЈ ДАЉЕ]